فدراسیون بین‌المللی حقوق بشر

1. سرکوب جامعه مدنی

در سال جاری سرکوب جنبش های برخاسته از جامعه مدنی در ایران شدت چشمگیری یافت.

جنبش دفاع از حقوق زنان، به ویژه پس از انتشار فراخوان جمع آوری «یک میلیون امضاء» در اوت 2006، آماج شدیدترین حمله ها قرار گرفت. [1] هدف این فراخوان، آگاهانیدن مردم به وضعیت حقوق زن در راستای لغو قوانین تبعیض آمیز درباره زنان است. منظور از جمع آوری امضاء، ارائه آن به مجلس قانونگذاری خواهد بود.

تاکنون 40 مدافع حقوق بشر به علت دفاع از حقوق زن مورد تعقیب قرار گرفته اند و 9 تن از آنان به زندان محکوم شده اند. برخی دیگر نیز به مجازات های بدنی (ضربه های شلاق) محکومیت یافته اند. درخواست تجدید نظر آنان هنوز در انتظار نوبت رسیدگی است. به علاوه، دو تن از این مدافعان در زندان اوین زندانی شدند:

آقای امیر یعقوب علی روز 11 ژوئیه 2007 در حال جمع آوری امضاء بازداشت شد. سازمان های ما نگرانی شدید خویش را نسبت به سلامت جسمی و روحی او اعلام داشتند. وی روز 9 اوت 2007 آزاد شد.

خانم بهاره هدایت که روز 26 می 2007 به اتهام جمع آوری امضاء به 2 سال حبس تعلیقی محکوم شده بود، در 9 ژوئیه در جریان یک نشست اعتراضی دانشجویان دستگیر شد و پس از گذراندن یک ماه زندان انفرادی در 19 اوت آزاد شد.

به طور کلی در شمار مدافعان حقوق زن که محکوم شده اند، دختران دانشجو (به ویژه دلارام علی، عالیه اقدام دوست و مریم ضیاء)، هر چند که جزو مدافعان دیرین حقوق بشر شمرده نمی شدند، شدیدترین محکومیت ها را یافته اند. نسیم سرابندی، دانشجوی 20 ساله و فاطمه دهدشتی روز 12 اوت 2007 به اتهام جمع آوری امضاء در مترو، از سوی دادگاه انقلاب تهران به 6 ماه زندان محکوم شدند.

هدف از اتخاذ این استراتژی، منصرف کردن جوانان از گرویدن به جنبش دفاع از حقوق زن و یا روی گرداندن از آن است.

جنبش دانشجویی هر چند که همواره آماج حمله های حکومت بوده، اما در ماه ژوئیه گذشته ابعاد فشار شدت گرفت. دو سازمان دانشجویی مورد حمله قرار گرفتند و 17 تن از فعالان آنها به زندان افتادند که شماری از آنان چندی بعد با قید وثیقه آزاد شدند. اما سازمان ادوار تحکیم وحدت برخلاف موازین بین المللی ناظر بر آزادی سازمان های اجتماعی و حتی قوانین ایران، تعطیل شد. سه تن از دانشجویان دستگیر شده به نام های: احمد قصابان، مجید توکلی و احسان منصوری، پس از تحمل چهار ماه زندان توأم با بدرفتاری و شکنجه همچنان در زندان بسر می برند.

روزنامه نگاران

در ایران روزنامه ها و انتشارات اینترنتی همچنان در معرض توقیف هستند. فشار بر روزنامه نگاران شدت گرفته و دستگیری ها و محکومیت ها، به ویژه درباره روزنامه نگاران کرد گسترش یافته اند.

1. سهیل آصفی، روزنامه نویس سایت «روز آنلاین» در 4 اوت 2007 در تهران بازداشت شد.

2. آکو کردنسب، روزنامه نویس هفته نامه کرد زبان «کارفتو» (Karfto) از 21 ژوئیه زندانی شد و هیچ گونه خبری از او در دست نیست.

3. عدنان حسن پور در 16 ژوئیه از سوی دادگاه انقلاب مریوان، در کردستان ایران، به اعدام محکوم شد.

4. عبدالواحد (هیوا) بوتیمار همان روز و توسط همان دادگاه به مرگ محکوم شد. [2] عدنان حسن پور و هیوا بوتیمار در حال حاضر در اعتصاب غذا بسر می برند.

5. اجلال قوامی، روزنامه نگار نشریه «پیام مردم کردستان» که در سال 2004 به بوته توقیف کشیده شد، در ماه ژوئن 2007 به اتهام «تحریک مردم به شورش» و «اقدام بر ضد امنیت کشور»، از سوی دادگاه انقلاب سنندج به سه سال حبس محکوم شد و در 9 ژوئیه به زندان افتاد.

6. محمد صادق کبودوند، مدیر نشریه «پیام مردم کردستان» در اول ژوئیه 2007 بازداشت شد و همچنان در زندان اوین بسر می برد، بدون آنکه اتهام وی مشخص شده باشد.

7. کاوه جوانمرد از هفته نامه «کارفتو» در جریان یک محاکمه غیرعلنی و بدون دخالت وکیل دادگستری به دو سال زندان محکوم شد و در تاریخ 18 دسامبر 2006 به زندان افتاد.

8. سعید متین پور از هفته نامه آذری زبان «یارپاق» در تهران در تاریخ 28 می دستگیر شد و همچنان در زندان اوین بسر می برد، بدون آنکه اتهام وی مشخص شده باشد.

9. محمد حسن فلاحیه، روزنامه نگار عرب زبان رادیو تلویزیون در نوامبر 2006 دستگیر و روز 27 آوریل 2007 به اتهام جاسوسی، از سوی دادگاه انقلاب به 3 سال حبس محکوم گردید.

10. علی فرح بخش، روزنامه نگار مسائل اقتصادی، از جمله نشریه «سرمایه»، روز 27 نوامبر 2006 بازداشت و در تاریخ 29 آوریل 2007 به سه سال زندان محکوم شد. وی در حال حاضر همچنان در زندان اوین بسر می برد.

اتحادیه ها

مدافعان حقوق سندیکایی که در جریان سال 2006 در صحنه سیاسی حضور چشمگیری داشتند، مورد حمله و سرکوب روزافزونی قرار گرفته اند. اعضای سندیکای کارکنان شرکت واحد تهران و حومه آماج اصلی سیاست سرکوب بوده اند. منصور اسانلو، رییس این سندیکا که در جریان سال 2006 بیش از 7 ماه زندانی بود و به قید وثیقه آزاد شد، روز 10 ژوئیه ربوده شد و بعد خبر رسید که در زندان اوین زندانی است. [3]

2. اعدام های سیاسی

در حالی که لغو مجازات اعدام و حداقل عدم اجرای آن در جهان رو به گسترش است و اعدام صدام حسین نیز خشم همگان را برانگیخت، مجازات اعدام در جمهوری اسلامی ایران همچنان رو به ا�?زایش است. از ماه ژانویه تاکنون بیش از 150 ن�?ر در ایران اعدام شده اند.

تنها رقم اعدام ها بالا نمی رود، بلکه اعدام های سیاسی از سال 2006 از سر گر�?ته شده اند. در �?وریه 2006 حجت زمانی وابسته به سازمان مجاهدین خلق به دار آویخته شد. در مارس 2006 پنج ایرانی عرب زبان پس از یک محاکمه غیرمنص�?انه، به چوبه های دار سپرده شدند.

عدنان حسن پور و عبدالواحد (هیوا) بوتیمار، دو روزنامه نگار کرد، روز 19 ژوئیه توسط دادگاه انقلاب مریوان به اعدام محکوم شدند. اتهام آنان جاسوسی، اقدام برضد امنیت ملی، �?عالیت های جدایی طلبانه و همکاری با احزاب کرد مخال�? جمهوری اسلامی عنوان شده است.

بنا به قرائن قطعی، منظور مقامات دولتی از ایراد این اتهامات غیرموجه آن است که هر صدای اعتراضی را در کردستان خاموش سازند.

در 22 ژوئیه 2007، در زندان اوین 12 مرد را به طور دسته جمعی به دار آویختند. آنان همچون صدها دیگر شهروند ایرانی در جریان دستگیری های گسترده ای که در ماه می 2007 زیر عنوان «مبارزه با اراذل و اوباش» صورت می گر�?ت، بازداشت شده بودند. اتهام های آنان: «تجاوزهای جنسی مکرر، لواط، ایراد ضرب و جرح و قاچاق مواد مخدر» اعلام شد. گویا برخی از آنان به «اهانت به مذهب» یا «همجنس گرایی» نیز متهم بوده اند.

در 5 ژوئیه 2007، جع�?ر کیانی به اتهام «زنای محصنه» در تاکستان (حوالی قزوین) تا حد مرگ سنگسار شد. جع�?ر کیانی و مکرمه ابراهیمی مدت 11 سال زندانی بودند و به اتهام «زنای محصنه» به مرگ محکوم شدند. سنگسار مجازاتی است غیرانسانی و اهانت آمیز و در تضاد صریح با ماده 7 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی که ایران نیز متعاهد آن است. به موجب این ماده، «هیچ کس را نمی توان مورد شکنجه، مجازات یا ر�?تارهای وحشیانه، غیرانسانی یا اهانت آمیز قرار داد». مراجع متعدد سازمان ملل متحد و از جمله کمیته حقوق بشر، کمیته سازمان ملل متحد بر ضد شکنجه و گزارشگر ویژه سازمان ملل درباره شکنجه، خواستار لغو مجازات های بدنی شده اند. به علاوه، در حقوق بین الملل، مجازات اعدام تنها بایستی در جنایات بزرگ اعمال شود و جرایم جنسی هرگز در این م�?هوم قرار نمی گیرند. ما از دولتمردان جمهوری اسلامی ایران می خواهیم که به سنگسار خانم مکرمه ابراهیمی دست نیازند.

در 2 اوت 2007، دو مرد دیگر در تهران به دار آویخته شدند. آنان متهم بودند که یک قاضی دادگاه انقلاب را کشته اند. پس از 5 سال، برای نخستین بار به دار آویختن در منظر عمومی صورت گر�?ت. در 6 اوت نیز سه تن در سیستان (در جنوب شرقی ایران) به اتهام قاچاق مواد مخدر به دار آویخته شدند.

ما، سازمان های امضاء کننده زیر، به طور مؤکد از دولتمردان جمهوری اسلامی می خواهیم که به موج سرکوب کنونی در قبال جامعه مدنی ایران پایان دهند.

ما مصرانه از مسؤولین جمهوری اسلامی می خواهیم که از اجرای احکام اعدام برای جرایم سیاسی یا جنسی خودداری کنند.

ما از دولت جمهوری اسلامی ایران می خواهیم که به تعهدات خویش در رعایت موازین بین المللی حقوق بشر و عهدنامه های بین المللی که به آنها پیوسته است، احترام بگذارد.

امضاء کنندگان:
– مرکز مطالعات حقوق بشر عمان، اردن
– مجمع دائمی حقوق بشر بولیوی (APDH)
– جامعه جهانی حقوق بشر پرو (APRODEH)
– جامعه حقوق بشر اسپانیا
– جامعه حقوق بشر لبنان (ALDHOM)
– مرکز حقوق بشر بحرین (BCHR)
– جامعه حقوق بشر بحرین (BHRS)
– انجمن گسترش حقوق بشر کامبوج (ADHOC)
– جامعه ارتقاء و د�?اع از حقوق بشر کامبوج (LICADHO)
– مرکز توسعه صلح و دموکراسی صربستان
– مرکز حقوق بشر نیکاراگوئه (CENIDH)
– انجمن وکلا «خوزه آلوار رسترپو»، کلمبیا
– کمیسیون جهانی حقوق بشر اکوادور (CEDHU)
– کمیته اقدامات قضایی آرژانتین (CAJ)
– کمیته دائمی د�?اع از حقوق بشر کلمبیا (CPDH)
– کمیته د�?اع از آزادی های دموکراسی و حقوق بشر سوریه (CDF)
– مرکز مطالعات حقوق بشر دمشق (DCHRS)، سوریه
– جامعه حقوق بشر �?نلاند (FLHR)
– بنیاد مشاوره منطقه ای در زمینه حقوق بشر اکوادور (INREDH)
– کمیسیون حقوق بشر پاکستان (HRCP)
– بنیاد حقوق بشر ترکیه (HRFT)
– انجمن حقوق بشر ترکیه (IHD)
– جامعه د�?اع از حقوق بشر ایران (LDDHI)
– کمیسیون حقوق بشر کنیا
– جامعه د�?اع از حقوق بشر رومانی
– دیده بان حقوق بشر لیبریا
– جامعه حقوق بشر هلند
– جامعه د�?اع از حقوق بشر مکزیک (LIMEDDH)
– جنبش حقوق بشر لائوس (MLDH)
– سازمان خلق زنان کلمبیا (OFP)
– جامعه حقوق بشر اتریش
– ائتلا�? طر�?داران حقوق بشر �?یلیپین (PAHRA)
– کمیته عمومی مبارزه با شکنجه اسراییل (PCATI)
– مرکز مطالعات حقوق بشر رام الله (RCHRS)، �?لسطین
– صدای خلق مالزی (SUARAM)
– سازمان مبارزه با شکنجه سودان (SOAT)
– ائتلا�? لغو مجازات مرگ تایوان (TAEDP)
– اجتماع آزادی های مدنی تایلند (UCL)
– کمیته حقوق بشر ویتنام (CVDDH)
– جامعه حقوق بشر بلژیک
– مرکز مدا�?ع حقوق بشر آذربایجان
– جامعه حقوق بشر یونان
– جامعه حقوق بشر جمهوری چک
– �?دراسیون دیده بان شهروند روسیه
– کانون مدا�?عان حقوق بشر (DHRC)