فدراسیون بین‌المللی حقوق بشر

فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر ۱۸۴ سازمان از ۱۲۰ کشور را در پنج قاره متحد کرده است.

عضویت در فدراسیون به این معناست:

1) اشتراک در ارزش‌های مندرج در اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر که آئین‌نامه‌ی اخلاقی مبتنی بر تعهد به استقلال، بی‌غرضی و روش‌های دقیق ارزیابی حقایق است؛

2) وحدت به‎منظور قدرت بیشتر و ایجاد اتحادهایی برای دست‌یابی به تغییر در سطح‌های محلی، منطقه‌ای و بین‌المللی؛

3) درهم‌شکستنِ انزوا برای محافظت بیشتر از مدافعان حقوق بشر؛

4) به اشتراک گذاشتنِ تجربه، بهترین عملکردها و دانش کارشناسی بین سازمان‌های عضو.

تاریخ فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر (FIDH)

• ۱۹۴۸ ـ ۱۹۲۲

  ۱۹۲۲:‌ بیست سازمان ملی با ابتکار سازمان‌های عضو فرانسوی و آلمانی «فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر» را تشکیل دادند. فدراسیون نخستین سازمان بین‌المللی حقوق بشر و شعار آن «صلح برای حقوق بشر» است.

  ۱۹۲۷: ‌فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر تنظیمِ «اعلامیه‌ی بین‌المللی حقوق بشر» و تشکیل دادگاه بین‌المللی جزایی (کیفری) را پیشنهاد کرد.

  ۱۹۳۶: فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر اعلامیه‌ا‌ی تکمیلی را پذیرفت که به‌ویژه به حقوق مادران، کودکان و سال‌مندان، حق کار و تأمین اجتماعی، تفریح و آموزش توجه داشت.

  ۱۹۴۰:‌ فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر به مبارزه علیه نازیسم پیوست. شبه‌نظامیان دولت ویشی رئیس فدراسیون ویکتور باش را در لیون به قتل رساندند.

• ۱۹۸۸ ـ ۱۹۴۹

  فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر که طی جنگ جهانی دوم پراکنده شده و ناگزیر به فعالیت زیرزمینی پرداخته بود، پس از جنگ فعالیت را از سر گرفت و فعالیت‌های حقوق بشری را گسترش داد. فدراسیون نخستین هیأت‌های حقیقت‌یابی و نظارت قضایی خود را به‌راه انداخت. گزارش‌هایی که مسؤولان فدراسیون درباره‌ی قربانیان ارائه کردند، باعث حمایت از موضع فدراسیون شد. دو تن از رهبران برجسته‌ی فدراسیون، رنه کاسین و ژوزف‌ـ‌پل بُنکُور، به نگارش پیش‌نویس اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر کمک کردند. فدراسیون طی دهه‌ی ۱۹۸۰ فعالیت‌های خود را به‌ویژه در سازمان ملل گسترش داد. هیأت‌های حقیقت‌یابی فدراسیون تنوع بیشتری یافت و با فعالیت فشرده در درون سازمان‌های بین‌المللی تکمیل شد..

<accordeon| titre= ۲۰۱۰ ـ ۱۹۸۹| texte=
دهه‌ی ۱۹۹۰ :
فروریزی دیوار برلین و پایان جنگ سرد گامی اساسی به‌پیش در تحول سازمان‌های ملی حقوق بشر در سراسر جهان را رقم زد. فدراسیون از این تحول در چارچوب برنامه‌های همکاری حقوقی در گذار سیاسی در اروپای شرقی، آفریقای جنوب صحرا، آفریقای شمالی و خاورمیانه و آمریکای لاتین حمایت کرد. شمار سازمان‌های عضو فدراسیون از ۶۶ سازمان به‌بیش از ۱۰۰ سازمان افزایش یافت. فدراسیون در ۱۹۹۰ برای نخستین بار کلیه‌ی اعضا و همکاران خود را در اروپای شرقی که سرانجام از دیکتاتوری آزاد شده بودند گرد هم آورد. فدراسیون در سال ۱۹۹۷ نخستین کنفرانس بین‌المللی خود را در یک کشور جنوبی و در شهر داکارِ سنگال برگزار کرد. این کنفرانس بر نیاز فوری به مبارزه با نقضِ فاحشِ حقوق بشر در اثر جهانی شدن اقتصادی تأکید کرد.

۲۰۰۱:‌ فدراسیون نخستین کنفرانس خود را در مراکش برگزار کرد. به‌کارگیری اصل مسوؤلیت در مورد مرتکبان نقض حقوق بشر ـ دولت‌ها، شرکت‌ها و افراد ـ در مرکز فعالیت‌های جنبش قرار دارد. طی این کنفرانس، نخستین رئیس فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر از کشوری در جنوب ـ وکیلِ سنگالی صدیقی کَبا ـ انتخاب شد.

۲۰۰۲:‌ دادگاه بین‌المللی جزایی (کیفری) کار خود را آغاز کرد. این دادگاه نقطه‌ی اوج یکی از طولانی‌ترین مبارزه‌های فدراسیون است.

۲۰۰۳: جایزه‌ی صلح نوبل به شیرین عبادی، وکیل ایرانی و عضو دیرینه‌ی فدراسیون اعطا شد که تجلیلی از تعهد روزبه‌روز مدافعان حقوق بشر نسبت به قربانیان بود.

۲۰۰۴:‌ مرکز حقوق اساسی، سازمان عضو فدراسیون در ایالات متحد آمریکا شکایتی را در آلمان علیه دونالد رامزفلد، وزیر دفاع پیشین آمریکا، به‌خاطر شکنجه و بدرفتاری در زندان‌های گوانتانامو و ابوغریب، اقامه کرد. رسیدگی چهار سال طول کشید و به یکی از پرونده‌های اساسی فدراسیون در زمینه‌ی رعایت حقوق بشر در مبارزه علیه تروریسم تبدیل شد.

۲۰۰۶:‌ فدراسیون به‌طورِ رسمی علیه اعدام دیکتاتور پیشین عراق صدام حسین موضع گرفت و این واقعیت را محکوم کرد که فرصتی تاریخی برای قضاوت درباره‌ی جنایت‌های صدام حسین بر اساس اصول محاکمه‌ی عادلانه به مضحکه‌ی عدالت تبدیل شد.

۲۰۰۷: در تلاش برای مبارزه با معافیت از مجازات در سطح بالا، شکایتی به‌خاطر شکنجه و بدرفتاری در زندان‌های گوانتانامو و ابوغریب علیه دونالد رامزفلد، وزیر دفاع پیشین آمریکا، اقامه شد. در همان سال، سوهیر بالحسن، روزنامه‌نگار و مدافع حقوق بشر تونسی، به‌عنوان نخستین رئیس زن (و بیش از آن، زنی عرب و مسلمان) فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر انتخاب شد.

۲۰۰۸: سال ۲۰۰۸ نقطه‌ی عطفی برای مجازات اعدام شد: سازمان ملل قطعنامه‌ی تعلیق جهان‌شمول مجازات اعدام را تصویب کرد و قرقیزستان و ازبکستان مجازات اعدام را ملغا کردند. در اثر فعالیت مداوم فدراسیون و سازمان‌های عضو آن توگو نیز در سال ۲۰۰۹ به آنها پیوست. در این سال، در زمینه‌ی مبارزه به‌خاطر عدالت بین‌المللی که فدراسیون سال‌ها برایش تلاش کرده رویدادهای بی‌سابقه‌ای رخ داد: فدراسیون و سازمان‌های عضو آن پیروزی‌های بزرگی به دست آوردند، از جمله گشایش نخستین پرونده در مورد جمهوری آفریقای مرکزی؛ اتهام‌های تازه‌ی دادستان دادگاه بین‌المللی جزایی در مورد جنایت‌های جنسیتی علیه بعضی از متهمان کنگویی؛ پیوند حقوق ملی در سنگال با اساسنامه‌ی رُم و عهدنامه‌های بین‌المللی حقوق بشر؛ محکومیت یک معاون کنسول تونسی به‌خاطر شکنجه. اما عدالت جهانی هنوز موضوعی دشوار است و همچنین است محافظت از کسانی که از حقوق خود در دادگاه‌های ملی و بین‌المللی استفاده می‌کنند. محکومیت آلبرتو فوجیموری و صدور حکم جلب دادگاه بین‌المللی جزایی علیه رئیس جمهور سودان نیز پیروزی‌های اساسی بودند. در سال ۲۰۰۸، همچنین پروتکل اختیاری میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (ICESCR) نیز تصویب شد و به قربانیان نقض حقوق امکان داد به‌شکل فردی در سطح بین‌المللی در پی عدالت باشند. این پیشرفت اوج سال‌ها اقدام فدراسیون برای شناسایی کامل و عادلانه‌ی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی برای همگان بود. این گام به‌پیش همچنین در زمانی رخ داد که جهانی شدن اقتصادی روزبه‌روز بیشتر مورد پرسش قرار می‌گیرد و بحث مستقیم درباره‌ی مسوؤلیت شرکت‌ها، و به‌ویژه شرکت‌های چندملیتی، در جریان است. فدراسیون خواهان گنجاندن حقوق بشر در مناسبات اقتصادی و پاسخ‌گویی کلیه‌ی طرف‌های ذینفع ـ از جمله دولت‌ها، شرکت‌های اقتصادی و مؤسسه‌های مالی ـ در مورد اقدامات‌شان است.

۲۰۰۹ ـ ۲۰۰۸: مبارزه‌ی فدراسیون به‌خاطر حقوق زنان به بار نشست و اتحادیه‌ی اروپا رهنمودهایی را درباره‌ی حقوق زنان تصویب کرد؛ جمهوری دمکراتیک کنگو در ماه فوریه و سپس کامرون در ماه مه پروتکل حقوق بشر و حقوق مردم منشور آفریقا را در مورد حقوق زنان در آفریقا پذیرفتند. در ماه آپریل، بورکینا فاسو قانونی را درباره‌ی سهمیه‌ها تصویب کرد که لیست‌های نامزدهای انتخابات مجلس ملی و شورای شهر را ملزم به گنجاندن حداقل 30 درصد زن می‌کرد. در ماه دسامبر، اوگاندا قانونی را برای ممنوعیت ناقص‌سازی جنسی زنان تصویب کرد.

۲۰۰۹: در تاریخ ۴ مارس ۲۰۰۹، دادگاه بین‌المللی جزایی (کیفری) حکم جلب رئیس جمهور سودان عمر البشیر را صادر کرد. این حکم مرحله‌ای حیاتی در تحول عدالت بین‌المللی را رقم زد. در حقیقت، این دادگاه نخستین بار از زمان تشکیل خود بود که حکم جلبی را علیه رئیس جمهوری شاغل صادر می‌کرد. فدراسیون تعهد ‌ویژه‌ای به این حکم دارد: فدراسیون با اعزام هیأت‌های حقیقت‌یابی و فراخواندن شورای امنیت سازمان ملل به ارجاع موضوع به دادگاه بین‌المللی جزایی، به گشایش تحقیق علیه اعضای ارشد دولت سودان از جمله رئیس جمهور بشیر و صدور حکم جلب علیه آنها کمک کرده است.

۲۰۱۰:‌ فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر برای نخستین بار کنگره‌ی جهانی خود را در قفقاز‌ و در ارمنستان برگزار کرد. نهادهای رهبری فدراسیون اکنون ۱۹ ملیت را از تمام قاره‌ها در بر می‌گیرند و بیش از ۴۰ درصد آنها زن هستند. فدراسیون اکنون ۱۷۸ سازمانِ عضو دارد.>

<accordeon| titre= ۲۰۱۵ ـ ۲۰۱۱| texte=طی بهار عربی، فدراسیون بین المللی جامعه‌های حقوق بشر بیشترین تلاش خود را برای دفاع از حقوق مردم در این کشورها به کار گرفت. برای نمونه، در لیبی، فدراسیون متعهد به این است که حقوق بشر بخش مرکزی اصلاحات رژیم دوره‌ی گذار باشد..

۲۰۱۱:‌ فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر به آزادی زندانیان سیاسی در برمه دست یافت و به گشایش نسبی در این کشور کمک کرد.

۲۰۱۲: فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر نودمین سال تأسیس خود را جشن گرفت. در این سال، فدراسیون ۶۰ هیأت حقیقت‌یابی و هیأت نظارت قضایی اعزام کرد. فدراسیون از افزایش شمار پیروزی‌های خود در سراسر جهان استقبال می‌کند.>