جناب رئیس،
طی سال‌ها و دهه‌های گذشته، ما سازمان‌های غیردولتی در پشتیبانی از قربانیان و خانواده‌های آنها با سازمان ملل و چندین سازمان منطقه‌ای برای مقابله با سیاست‌ها و عملکرد خشن ناپدیدکردنِ قهری همکاری کرده ایم.
شماری چند از سازمان‌های ما در مذاکرات مربوط به تشکیل کارگروه سازمان ملل در مورد ناپدیدکردنِ قهری یا ناخواسته در سال ۱۹۸۰ مشارکت داشتند. همچنین ما فعالانه در تنظیم و تصویب اعلامیه‌ی سازمان ملل در مورد محافظت از همه‌ی اشخاص از ناپدیدکردنِ قهری در سال ۱۹۹۲ و کنوانسیون بین‌المللی محافظت از همه‌ی اشخاص از ناپدیدکردنِ قهری در سال ۲۰۰۶ شرکت کردیم.
امروز مایلیم به همراه یک‌دیگر از تصمیم تاریخی نخستین کنفرانس کشورهای متعاهد این کنوانسیون استقبال کنیم.
سازمان‌های ما به‌طورِ کامل با هر دو ارزیابی کنفرانس موافق هستند که فعالیت کمیته‌ی ناپدیدکردنِ‌های قهری را مثبت تشخیص داد و نیز اعلام کرد که هیچ نهاد دیگری نمی‌توانست این کنوانسیون را ـ که در ۲۳ دسامبر ۲۰۱۰ الزام‌آور شد ـ بهتر اجرا کند.
جنایت ناپدیدکردنِ قهری پدیده‌ی به‌شدت پیچیده‌ای با جنبه‌های پرشمار متفاوت است. این جنایت مشخص هنوز بسیار رایج است و بر همه‌ی مناطق جهان تأثیر می‌گذارد. تصمیم کنفرانس کشورهای متعاهد کنوانسیون بین‌المللی برای تداوم نظارت کمیته‌ی ناپدیدکردنِ قهری بر کنوانسیون اراده‌ی کشورهای متعاهد را برای تضمین جدیت، کارشناسی و کارآمدی اجرای کنوانسیون را تأیید می‌کند. بدون تردید، این تصمیم قربانیان پرشمار را در راه دست یافتن به حقیقت و عدالت تشویق خواهد کرد.
کمیته‌ی ناپدیدکردن‌های قهری از زمان تشکیل در نوامبر ۲۰۱۱ تغییر مهمی را در وضعیت باعث شده است. این کمیته در ۱۱ نشست نخستین خود به تنظیم و گسترش آئین‌نامه و روش اجرایی خود پرداخت. همچنین گزارش ۱۸ کشور را بررسی و فهرست مسایل و ملاحظات پایانی مربوط به آنها را تصویب کرد. فهرست موضوع‌های مربوط به سه کشور دیگر (که در مارس مورد رسیدگی قرار خواهد گرفت) و سه گزارش مربوط به پیگیری ملاحظات پایانی مربوط به ۱۱ کشور تأیید شده‌اند.
دستاورد اساسی دیگر کمیته در زمینه‌ی درخواست اقدام فوری (ماده‌ی ۳۰ کنوانسیون) است. در پایان اکتبر ۲۰۱۶ کمیته ۳۴۸ درخواست اقدام فوری از ۴۳۵ درخواست دریافتی را ثبت کرده بود.
امروز، این هشت سازمان:
– از کلیه‌ی کشورهایی که کنوانسیون بین‌المللی را امضا کرده‌اند ولی آن را تصویب نکرده‌اند درخواست می‌کنند گام‌های لازم برای تصویب کنوانسیون را بردارند؛
– از کلیه‌ی کشورهای عضو و ناظر در سازمان ملل درخواست می‌کنند کنوانسیون بین‌المللی را تصویب کنند؛
– از کلیه‌ی کشورهای عضو می‌خواهند صلاحیت کمیته را در موارد فردی به رسمیت بشناسند؛
– از کلیه‌ی کشورهایی که درخواست بازدیدِ کمیته را دریافت کرده‌اند، درخواست می‌کنند سریع و مثبت پاسخ دهند؛
– و از دبیر کل سازمان ملل و کمیسر عالی حقوق بشر درخواست می‌کنند منابع انسانی و مالی بیشتری به فعالیت کمیته تخصیص دهند.
امیدواریم همکاری خود را با این گروه بی‌نظیر از کارشناسان ـ که از توانایی توجه به تمام جنبه‌های جنایت ناپدیدکردنِ قهری برخوردار است ـ تقویت کنیم.