اظهارات رسمی وزارت خارجه الجزایر در مورد آمادگی برای استقبال از «شهروندان سوریه» به دلایل بشردوستانه هنوز به اجرا درنیامده و این وضعیت را به شرایطی غیرقابل تحمل تبدیل کرده است.
در پی این که کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل «این وضعیت توجیه ناپذیر و خطرناک» را محکوم کرد، به نظر می‌رسید با وجود بلاتکلیفی گسترده‌ی این سوری‌ها در کشوری بدون قوانین پناه‌جویی، موضوع از بن‌بست قبلی خارج می‌شود. اینک، لجبازی ملی‌گرایانه در مرز الجزایر و مراکش مانع حل‌وفصل موضوع می‌شود. روز 5 ژوئن، هیأت مشترکی از کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل و حلال اهمر الجزایر ساعت‌ها در گذرگاه مرزی بنی ونیف در انتظار انجام «انتقال» ـ که توصیف نادرستی است ـ در این وضعیت درگیری پنهان ماندند. اوایل صبح آن روز، نیروهای مراکشی با دستگیری بیش از ده مرد و زن پناه‌جو در ساعت ۶ صبح مرکز شهر فكيك و بردن آنها به منطقه‌ی حائل مرزی مرتکب اقدام اخراج اجباری شده بودند.
وضعیت به بن‌بست رسیده است. در این حال، خانواده‌هایی که ما دیروز تلفنی با آنها صحبت کردیم، پذیرفته‌اند وارد الجزایر بشوند، با وجود این‌که تمایل اساسی آنها پیوستن به آن دسته از اعضای خانواده‌شان است که قانونی در مراکش یا اتحادیه‌ی اروپا مستقر شده‌اند. در نبودِ گفت‌وگو بین الجزایر و مراکش، پنج روز است که زنان و کودکان در انتظارند تا نیروهای نظامی به آنها آب و غذا برسانند. امکان دسترسی به پناه‌جویان وجود ندارد، چه برای پزشکان، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، سازمان‌های غیردولتی یا باشندگان محلی که می‌کوشند به آنها آب برسانند. دولت‌مردان هیچ یک از دو کشور امداد بشردوستانه به آنها عرضه نمی‌کنند. این عده می‌گویند رودخانه نزدیک به محل خشک است.
ما بدین وسیله رفتار غیرانسانی و تحقیرآمیز عمدی دولت‌مردان را با این عده در قلمروشان و با نقض تعهدات حقوقی و اخلاقی‌شان محکوم می‌کنیم.
ما از دولت‌مردان الجزایر و مراکش می‌خواهیم فوری این عده را از این منطقه‌ی ممنوعه که اجباری در آن گرفتار شده‌اند بیرون ببرند، با آنها با کرامت (آب، غذا، مراقبت درمانی) رفتار کنند. ما آز آنها می‌خواهیم بدون هر تأخیری این پناه‌جویان را در ارتباط با کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (الجزیره، ژنو، رباط) قرار دهند تا آنها را ثبت کند و اقدام‌های لازم را برای پذیرش و رعایت کامل حقوق آنها از جمله وحدت و بازپیوستن خانواده‌ها را انجام دهد. سرانجام، ما از سازمان ملل در ژنو، به‌ویژه کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل و گزارش‌گر ویژه‌ی حقوق بشر مهاجران، می‌خواهیم با توجه به جدیت وضع از نزدیک بر آن نظارت کنند و در بالاترین سطح فعالانه درگیر شوند.
سازمان‌های ما خشمگین هستند که این اختلاف بر سر سرزمین که در نظامی شدن روبه‌افزایش منطقه دیده می‌شود، به فراموش شدن کامل اساسی ترین حقوق و اصول انسانی منجر می‌شود. این وضعیت که خبر آن به‌طورِ گسترده گزارش و محکوم شده است، بیش از حد به درازا کشیده است.