آقای رییس،
ما مشارکت ایران در «رسیدگی ادواری جهانی» و ارایه گزارش این کشور را ملاحظه کرده ایم. متاسفانه، ایران فقط به قوانین و اصول قانون اساسی توجه کرده که گویا حقوق برابر برای تمام شهروندان را در بر می گیرند اما در عمل اجرا نمی شوند. به علاوه، به شدت از خودداری ایران از اجرای اکثریت بزرگی از توصیه ها در دور اول رسیدگی ادواری جهانی، تداوم نفی توصیه های مختلف از جمله توصیه های مربوط به حقوق زنان و اعدام کودکان و نیز دلایل ذکر شده برای رد توصیه ها در صفحه 4 پیوست گزارش گروه تحقیق مسؤول گزارش رسیدگی ادواری جهانی ابراز تاسف می کنیم.
آقای رییس،
وضعیت حقوق بشر در ایران در یک سال و نیم گذشته به طور عینی بدتر شده است. سرکوب آزادی های اساسی، تبعیض علیه زنان، اقلیت های دینی و قومی، محرومیت از موازین دادرسی قضایی، به ویژه برای شمار زیاد زندانیان عقیدتی، از جمله روزنامه نگاران و مدافعان حقوق بشر، و دیگر موارد نقض حقوق بشر به طور روزمره رخ می دهند. اعدام در ایران هر سال افزایش می یابد و مجازات اعدام هنوز علیه اقلیت های دینی و قومی، مخالفان سیاسی و نوجوانان به کار می رود.
افرادی که در باره حقوق بشر فعالیت می کنند هدف تهدید و دستگیری های خودسرانه قرار می گیرند؛ نمونه آن نسرین ستوده است که هنوز به طور غیرقانونی از انجام حرفه وکالت منع شده است. سرکوب جامعه مدنی نیز از این واقعیت آشکار است که بسیاری از مدافعان حقوق بشر ایرانی که در فرایند رسیدگی ادواری جهانی شرکت داشته اند در تبعید فعالیت می کنند، زیرا هر کسی که در ایران به طور آشکار در ارتباط با کارشناسان حقوق بشر سازمان ملل فعالیت کند با خطر جدی انتقام جویی دولت مواجه خواهد بود.
ایران به مخالفت با همکاری با کارشناسان ویژه مثل گزارشگر ویژه این کشور، آقای شهید، ادامه می دهد. در صورتی که ایران بخواهد تمایل به احترام به حقوق بین المللی حقوق بشر را نشان دهد، همکاری با راه کارهای بین المللی ضروری است، ولی ایران تاکنون از این کار سر باز زده است.