این قصور با وجود این رخ داده است که اتحادیه اروپا، فدراسیون و کمیسر عالی پیشین حقوق بشر سازمان ملل ناوی پیلای، و دیگران، چندین بار از جامعه بین المللی خواسته اند مسایل حقوق بشر را در مذاکرات با ایران بگنجانند.
عبدالکریم لاهیجی، رییس فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر، گفت: «نزدیکی بین ایران و غرب از بعضی جنبه ها خوب است، به ویژه اگر به پایان یافتن تحریم ها منجر شود. اما قصور در گنجاندن حقوق بشر در مذاکرات فرصتی از دست رفته و خطایی سیاسی است که تاثیر محسوسی بر مردم ایران خواهد داشت.»
گفتگوهای هسته ای و نزدیکی آشکار سیاسی با غرب باعث شده که بعضی ها از رییس جمهوری ایران روحانی به عنوان اصلاح طلب یاد کنند. در واقعیت، وضعیت حقوق بشر در ایران از زمان انتخاب روحانی در سال 2013 (1392) بهبود نیافته است. در حقیقت، در ژوئن 2014 (خرداد 1393)، رییس فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر عبدالکریم لاهیجی نبودِ پیشرفت در وضع حقوق بشر در حاکمیت روحانی را محکوم کرد. در سال گذشته، وضع حقوق بشر در ایران فقط بدتر شده، سرکوب آزادی های اساسی ادامه یافته و نقض فاحش حقوق بشر تداوم دارد. زنان، اقلیت های قومی و دینی هر روز با تبعیض روبرو هستند. موازین دادرسی از زندانیان، به ویژه زندانیان عقیدتی، دریغ می شود. [1]
ما از حمله به مدافعان حقوق بشر، آزار و دستگیری خودسرانه آنها در ایران، به‌خصوص علیه سه عضو فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر نگران هستیم: عبدالفتاح سلطانی، محمد سیف زاده و نرگس محمدی.
برای اطلاع بیشتر از وضع مدافعان حقوق بشر در ایران در حال حاضر و پایداری آنها، به سامانه اینترنتی کارزار #برای آزادی (#ForFreedom) بروید یا شرح حال وکیل حقوق بشری نسرین ستوده را بخوانید.